Jednobudynkowa zagroda ze wsi Skorodne w Bieszczadach (1861r.), reprezentuje typ budynku, w którym wszystkie pomieszczenia znajdują się pod jednym czterospadowym, słomianym dachem (sień, izba, komora, boisko, stajnia, owczarnia). W całej, tak dużej chałupie, jest tylko jedna izba mieszkalna. Jej skromne urządzenie pochodzi z okresu międzywojennego i typowe jest dla całego regionu. Piec ustawiony w kącie posiada odprowadzenie dymu tylko na strych. Ława przyścienna, łóżko, wisząca kołyska oraz półka i stół – to wszystko, co stało w przeciętnej izbie, bowiem warsztat tkacki ustawiono w izbie na zimę, w lecie zaś, rozłożony, przechowywany był na strychu. Dekorację izby stanowił rząd papierowych obrazów (oleodruków) kupowanych na odpustach i jarmarkach. Specyficzny, czerwono – brunatny kolor ścian, typowy dla wsi bojkowskich i wielu łemkowskich, uzyskiwano poprzez malowanie ich przepaloną glinką z dodatkiem żytniej mąki i oleju. Cechą takiej farby jest trwałość i słabe reagowanie na światło słoneczne.
Obok opisanej zagrody znajduje się studnia nakryta dwuspadowym daszkiem. Często studnie przy domach bojkowskich były zupełnie otwarte, narażone na zbrudzenie, lub tak płytkie, że zawierały wodę podskórną. Studnia w muzeum prezentuje nową formę.
